Oryl w centrum miasta

Są takie filmy, które mrożą krew w żyłach bardziej niż horrory. Ich tematyka wgryza się w mózg widza głębiej niż tematyka opętania, czy motyw nawiedzenia. Jeśli dodatkowo produkcje są oparte na faktach, wytwarzają obraz bardziej realny, bardziej przerażający. Aż samo wspomnienie filmu wywołuje dreszcze i uczucie niepokoju.

To właśnie Czerwony Pająk Marcina Koszałki wgryzł się w mój umysł bardziej niż Demon Marcina Wrony i Ziarno prawdy Borysa Lankosza. Wspomniałam o tych dwóch pozostałych polskich filmach, bo również wbiły mnie one w kinowy fotel, choć po wczorajszym seansie Czerwonego Pająka mogę napisać, że w stopniu mniejszym. Mimo że Demona oglądałam już w kontekście samobójstwa reżysera. 

Wydarzenia dzieją się w Krakowie, w latach sześćdziesiątych XX w. Weterynarz Lucjan Staniak (Adam Woronowicz) okazuje się seryjnym zabójcą. Świadkiem jednej z jego zbrodni był nastolatek, Karol Kremer (Filip Pławiak), który zaczął śledzić zabójcę, aż w końcu nawiązał z nim kontakt. Nie po to, by ułatwić milicji schwytanie go, lecz po to by zaplanować własną zbrodnię. Do niej jednak nie dochodzi. Zabójstwo kobiety zaplanowane przez chłopaka, popełnia weterynarz. Kremer postanawia więc zeznać na milicji, że on sam jest Czerwonym Pająkiem. Podczas wizji lokalnych idealnie odwzorowuje morderstwa, które popełnił Staniak. Kremer trafia do więzienia. Zostaje skazany na śmierć poprzez powieszenie.

Przez wczorajszy wieczór próbowałam analizować postać Kremera. Niewinny chłopak przyznał się do niepopełnionej winy by zyskać sławę. Może chciał poczuć się tak, jakby to on popełnił zaplanowaną zbrodnię, a nie Staniak, który "odwalił" za Karola brudną robotę. Chciał poczuć władzę, stać się kimś podobnym do Boga, sądzić o życiu ludzkim. Skoro nie był w stanie faktycznie zabijać, mógł założyć maskę zabójcy, by udawać. A może po prostu nie mógł pozwolić, by jego "mentor" trafił za kratki, bo doskonale zajmował się swoją drugą "pracą" i nie chciał, by zostało to przerwane? Albo zbuntował się przeciwko rodzicom, którzy ułożyli już mu przyszłość, w której dobrze zarabiałby jako lekarz?

A może ty znajdziesz odpowiedź w tym uśmiechu?

Miałam już łyżwy na nogach. Kilkukrotnie. Za pierwszym razem, jako trzynastolatka. Wtedy, choć było to nowe, nie czułam strachu. Przewracałam i podnosiłam się co chwilę. Ktoś mnie raz "podciął". To nic, nawet się nie otrzepywałam po upadku. Wyjeżdżałam na środek nie myśląc o tym, że za chwilę znów upadnę. 

Dzisiaj weszłam w łyżwy ponownie. Po kilku latach. Nikt mnie nie "podciął", nie przewróciłam się ani razu. Jeździłam przy bandzie. Bałam się jej puścić, ale w końcu dałam radę. Chwiałam się przez chwilę, później zaczęłam utrzymywać równowagę i jechać. A w mojej głowie były myśli: "Byle się utrzymać, byle nie upaść".

A to nie był wpis o jeździe na łyżwach.

Za każdym razem, kiedy Matisyahu grał koncert w Polsce, to było mi albo za daleko fizycznie, albo finansowo. Miesiąc temu postanowiłam sprawdzić listę koncertów w gdańskim klubie B90. Ot tak. Jak zobaczyłam, że 26 sierpnia  zagra tam jeden z moich ulubionych artystów, bez wahania kupiłam bilet. Wcześniej myśl o tym, że bawię się przy jego muzyce granej na żywo, była dla mnie nieosiągalna jak wizja szalonych wakacji w kosmosie. 

Udało się. Spełniłam kolejne marzenie. 

W B90 byłam pierwszy raz. Klub zrobił na mnie duże wrażenie. Surowy wystrój, stoczniowy, industrialny klimat, to coś, czym jestem zaciekawiona i zaniepokojona jednocześnie. 

Obiecałam sobie, że uda mi się napisać coś chociaż raz w miesiącu, skoro nie umiem pisać częściej. Niestety, nie dotrzymałam sobie samej tej wielkiej obietnicy. Od maja minęło trochę czasu. 

Na początku pragnę Wam się wyżalić, że nie pojechałam w tym roku na Woodstock ani nigdzie indziej, bo znów pracuję jako hipokrytka-telefonistka. No, ale przynajmniej jest Jarmark św. Dominika i otaczają mnie cudowni ludzie, którzy lubią zapuścić żurawia tu i tam, zatrzymać się nagle  - tak, bym mogła swobodnie na nich wpadać w drodze do pracy. "Ludzie, dzięki którym krew zalewa" - odsyłam Was do tego posta.

Dzisiejszy wpis będzie o zdrobnieniach, słowach i wyrażeniach, których nienawidzę, które wciskane są w zdania niepotrzebnie. Sama ich używałam bezwiednie, dopóki nie trafiłam na Mówiąc Inaczej, czy Kammel Czanel na YT. Choć Kammel jest prezenterem irytującym, to chętnie oglądam jego filmiki bez tej całej otoczki. Mogę się czegoś nauczyć.

Zdrobnienia to jest hit sklepowy. Pani przede mną mówi: "Poproszę ten chlebuś". Chleb to chleb, nie żaden chlebuś. Jeśli powie "chlebuś", to nie znaczy, że dostanie mniejszy chleb. Czy dostanie? 

Pani ekspedientka na ten cały chlebuś: "Zapraszam z pieniążkami do kasy". No tak, z pieniążkami - małymi pieniędzmi, jakby ktoś nie wiedział. 

Dobrym przykładem są też lodziki w lodziarni: - Dwie gałeczki poproszę. I wtedy jest:  "Hihihi hehehe hohoho, już nakładam. A jakby się poprosiło o gały, to co? Zbyt zachłannie czy już niemoralnie?

Ostatnio wybrałam się do spożywczaka. Pani X postanowiła kupić koper, więc przy kasie sprzedawczyni pyta: "Tylko koperek czy coś jeszcze", a pani X z uczuciem odpowiada: "Tylko KOPERECZEK" Kopereczek, rozumiecie? Już zacznę tolerować koperek, okej, ale kopereczek to przesada.

Czy "sklepowe" zdrobnienia sprawiają, że dzień staje się lepszy? Czy fałsz trzeba skrywać pod zdrobnieniami? Czy ekspedientka poczuje się gorzej jeśli usłyszy, że chcę bułki, a nie bułusie? Pomóżcie mi sobie z tym poradzić.

Mówiłam często "generalnie", nagminnie powtarzałam "jakby". Już raczej tego nie robię, bo obejrzałam Kammela i gdy to słyszę, i mam moment wyczulenia na słowa, buła w kieszeni się otwiera. Nie ukrywam, że kiedy jakiś pan mądraliński zaczyna swoją wypowiedź od "generalnie", odzywa się we mnie taki mały nicpoń, który zaciera ręce. 

Określenia "fajny" i "sympatyczny". Fajny koncert, fajna książka, fajne życie. Czyli byle jakie.  Co to znaczy fajny? To coś, co zapiera dech? Sprawia, że znowu chcesz przeczytać tę książkę, że ponownie chcesz przeżyć to życie? Jak czytasz słowo "fajny", to co myślisz? Ja nic. Widzę tylko obojętność. Jeśli ktoś mi natomiast powie, że jestem sympatyczna, to uznam, że jestem nijaka. Gdy zapytam Cię, jak było na wakacjach w Mielnie, a Ty mi powiesz, że sympatycznie, to wyobrażę sobie, że codziennie wszyscy trzymaliście się za ręce, śpiewaliście piosenki, było tak słodko i beztrosko, że robi mi się mdło. Po prostu... sympatycznie.

"Proszę ciebie" lub "proszę ja ciebie" w zdaniu, kiedy o nic mnie nie prosisz. "Proszę panią", kiedy nie prosisz pani do tańca. Słyszę przecież, "że tak mówisz", kiedy zamiast przecinka używasz "że tak powiem".

A teraz Ty wytknij mi błędy i sprzedaj mi bułę, gdy powiem "generalnie". Król poprawnej polszczyzny ze mnie żaden, ale co mnie rusza, to Ci mówię :)

Wieje tu wiatr.

Smutki bywają różne. 

Piosenki są smutkami i filmy najbardziej.

Smutek to "Oczy tej małej", "Romantic works" Hensona i Forda. 

Smutkiem jest "Ostatni dzwonek"

I "Słodko - gorzki".

Rogucki był smutny w gimnazjum, więc się nie liczy.

Grabaż jest smutny życiowo, a "Mru - Mru"  Hey to smutna miłość.

Smuci mnie czasem Świetlicki i to, że "żaby umierają na poważnie", ale nie u niego.

Zasmucił mnie też cytat z "Muminków", ale go nie pamiętam.

Smutna jest piosenka "Nienawidzę cię Polsko" Mozila, nie dlatego, że tak się nazywa.

Smutek równa się Celińska i Dyjak i "Śniadanie na tapczanie"

A najsmutniejsze (najlepsze) dla mnie było "Sanatorium pod klepsydrą" Schulza. Nie przez to, że musiałam to czytać.  To było apogeum. WSZYSTKIEGO.

Ze smutku najmniej lubię deszcz, jeśli was to interesuje. Właściwie, to bardzo go nie lubię.


To z gugli.

Mieszkam w centrum prawie dwa lata. Jest dobrze, jeszcze pięknie i wciąż ten Gdańsk  kocham. Nie mniej i nie bardziej. Zakochałam się w wyobrażeniu o nim, tak jak dalej zakochuję się w innych miastach, tak jak podobają mi się wyobrażenia o ludziach, tworzone na moje własne życzenie. Mówię, że uwielbiam to miasto, gdy widzę to:


albo to: 

Codzienne łażenie przez starówkę odbiera już magię magii i uczucie wygasa, bo prawda wychodzi na jaw. - Da pani zeta, dwa zety, na wino, na piwko, hi,please help me I'm hungry i idę się napić za Delikatesy, dzięki. O, a tu pani daję różę, proszę pani, pomóż, wpisz się, ładna pani, daj piątaka - słyszę. Wychodzę z domu w sobotę rano na niemiecki. Podwórko wygląda jak po wielkiej wojnie, a  w rzeczywistości jest po wielkiej libacji. Butelki, papierki, niedojedzone kebaby.

Uwaga, tramwaj. Ciśnienie wzrasta, kiedy reklamówki albo brzuch pani Z. zmęczone są niesłychanie. Tak, ustąpię pani miejsca, ale wtedy, gdy widzę, że rzeczywiście pani tego potrzebuje.  Uwaga, tramwaj. Albo ten ścisk, który ściska mi mózg. Uwaga, tramwaj nie przyjechał, więc biegnij na następny przystanek albo umrzyj, bo się spóźnisz tam, gdzie się spieszysz. A spieszysz się zawsze i wszędzie

Ściskają mnie też ludzie, którzy siedzą w Bioway'u w porze obiadowej, zupełnie jak ja. Oni jedzą obiad i ja jem obiad, ale oni mnie cisną, a ja ich nie. Wolę więc zjeść obiad o dwunastej.

I strach ten mam, że wiecznie muszę uciekać przed rowerem, który mnie goni, przed czasem, którego nie ma w miejsce, które jest daleko, które istnieje, bo to tylko łąka i kwiaty, i drzewa. Zieleń w zestawie z wodą. Chcę uciec od zgiełku, od telefonu i komputera.

Pomaga mi w tym wiersz Tuwima, który usłyszałam w sobotę, oglądając przedstawienie "Tuwim bez cenzury" (nie zachwyciło mnie totalnie). To utwór częściowo o mnie. Nie będę szukać zdjęć, tego,gdzie chcę teraz być. Zobaczycie to w tych słowach. No, może nie wyobrażajcie sobie tych wrogów na drzewach i grzybów trujących!

Mnie wielkomiejski tłok i szum
I ludzie się znudzili…
Ja pragnę widzieć słodkich dum,
Sielanki i idylli.
To miejskie życie nuży mnie.
Pociągu w dal mnie zawieź!
Ja pola chcę, ja łączki chcę,
Ja chcę pojechać na wieś…


 Mili i nie, nie piszę tu często, bo nie mogę się zmotywować i zaczęłam pracę nad czymś innym (wkrótce). Motywujące kopniaki nie pomagają. I nic nie pomaga, zróbcie coś, żeby pomogło.

Mili i nie, możecie w to nie wierzyć, ale spotkałam kiedyś kogoś, kto muzyki nie lubi. /Patrycja, każdy ma prawo lubić, co chce lubić, a jak czegoś nie chce, to nie lubi i kropka./ Tak, ja wiem, ale nie jestem i jestem każdy jednocześnie, więc trudno jest mi zaakceptować taką postawę, gdyż muzyka moim towarzyszem jest.

Od zawsze.

I do tego „od zawsze” właśnie, powracam we wpisie. /Nie, nie będzie o „Ich troje” i, jak wówczas myślałam dozgonnej, miłości do Michała Wiśniewskiego. Nie będę też opisywać ,jak wzdychałam pod plakatem do Bartka Wrony z Just 5. Nie napiszę też o Beyonce, którą uważam za aktualną królową ogromnej sceny, na której śpiewa i gra (?) się tylko POP/

Ta muzyka „od zawsze”, to taka, która podążała za mną tą drogą, którą idę wciąż.

Opuszczam was jako zbuntowana gimnazjalistka.

Wyznaję filozofię "Chujowej Pani Domu" i zwykle dookoła mnie nie ma porządku. Nie chodzi tu o syf rodem z opowieści Andżeja (tylko w jednym wypadku piszemy to imię przez "ż"), a o w-mia-rę-do-znie-sie-nia burdelik (lub bardak - tak mawia babcia). W moim bałaganie jest wiele rzeczy: ubrań, papierów, książek, długopisów, kredek, widelców, niespodzianek, które znajduje się po... jakimś czasie, papierków po czekoladzie, po czymś tam innym. Już nie wyobrażajcie sobie tego w liczbie nie do wyobrażenia (taka gra!). Zapewniam Was, że da się to znieść. Ja w tym żyję, jest zatem okej. Niewiele przedmiotów ma swoje miejsce,praktycznie każda rzecz mieszka tam, gdzie sobie w danej chwili zażyczy. Czasami chciałabym to uporządkować, ale... mi się nie chce -pokazałabym Wam jakieś zdjęcia, ale chyba dobrze, że tego nie zrobię. Jestem w Pasłęku i tu jest czysto. Wracając do "przytulnego nieładu" - podobnie mam w głowie. Ten burdel chętnie bym ogarnęła, ale... nie umiem tego posprzątać.

Pozornie wydaję się być osobą uporządkowaną, zorganizowaną. Porządną - przeważnie tak, ale każdy przecież miewa MOMENTY. Chciałabym umieć się zorganizować i czasami nawet próbuję. Syzyfowa to robota, gdyż zakładam kupiony w Oszą kalendarz, notuję przez dwa dni, a później nie wiem, przestaję, bo ZAPOMINAM i stwierdzam, że następne wydarzenia zapamiętam - czyli wrzucę do szuflady w mojej mózgownicy z napisem : "Takie tam, zapamiętam, ale tak naprawdę przypomnę sobie, gdy będzie za późno". Tak jest za każdym razem i już zaczynam się z tym godzić.

Chcę wcześniej wstać, by korzystać z piękna życia, mieć wolny dzień dłuższy. Nastawiam ten budzik. Głośny, że nawet martwego obudzi. Zazwyczaj go słyszę i nastawiam drzemki i drzemki, i sto pięćdziesiąt drzemek, i wstaję, ale zanim się ubiorę, oglądam dwa tysiące sezonów serialu. Potem dopiero żyję i się tylko na siebie wkurzam, że żyję tak krótko.

BĘDĘ ĆWICZYĆ Z CHODAKOWSKĄ. No i ćwiczę, wyłączam jej głos, bo mnie irytuje. Raz nie wyłączyłam i po dziesięciu minutach leżałam ledwo ciepła, a ona jeszcze miała czelność mnie zapytać, czy jeszcze z nią jestem! Potem poćwiczyłam może dwa razy, też nie za długo i z muzyką z jutjuba zastępującą jej motywujące słowa.

Będę się więcej uczyć. To są moje drugie studia, dostałam przecież nauczkę. I co? Jeszcze czas, za chwilę. Jutro, o Matko, jutro egzamin. No, popełniam te same błędy. KLASYK.

Robię rzeczy na ostatnią chwilę, najczęściej. I potem wyrywam sobie włosy z głowy, tupię i turlam się po podłodze ze złości.

 Moja wina, moi mili, moja bardzo wielka wina - nie za bardzo lubię tak żyć, ale to ja. Zmieniam się na lepsze i na gorsze, cały czas. Ciągle coś mi się nie podoba, ciągle coś nie działa, ale... przyznaj, że w sumie się żyje cudnie*

*Jeszcze jakiś czas temu uśmiechałabym się pisząc ten cytat. Kochałam Comę ponad PRAWIE wszystkie zespoły polskie. A teraz? 

Byłam tam kiedyś. Pamiętam tylko kadr z filmu o gwiazdozbiorach w planetarium i kompot w barze mlecznym. I to, że kupiłam sobie na podróż "Trzynastkę" (mimo że miałam lat 9/10 - zakup nielegalny niczym kupiona w Biedronce Amarena przed osiemnastką) z dołączonym do niej błyszczykiem o zapachu kiszonki - oficjalnie jabłkowym.

Na tej wycieczce nie trzeba było być kryptocebulą jak w Szwecji, można było bez ogródek pozwiedzać i najeść się w normalnych cenach jak nieukrywający się pod garniturem Janusz biznesu. 

Dzień wcześniej spisałam miejsca warte obejrzenia i zobaczyliśmy prawie wszystkie - szczególnie te, które były po drodze i w kupie. W planach mieliśmy również Bydgoszcz, ale ostatecznie nie uczyniliśmy naszej podróży bardziej szaloną.

Pierwszym miejscem w Toruniu, które odwiedziliśmy była kawiarnia Central coffee Perks. Wnętrze stylizowane na lokal z serialu "Przyjaciele". Napoje nosiły imiona bohaterów i raczej smakowały bardzo dobrze. Inaczej, to na pewno, bo jeszcze nigdy nie piłam kawy z maliną i białą czekoladą. Odpowiadało mi to miejsce.

Nie pamiętam dokładnie kolejności następnych miejsc, ale na pewno byliśmy w domu Kopernika. Bardzo lubię takie miejsca, gdzie czuć ducha czasu, a meble nie są z Ikei, a z rąk prawdziwych artystów.

Ulubiona część wycieczki to oczywiście jedzenie. Tym razem nie zahaczyliśmy o McDonald'sa, a poszliśmy do Manekina na naleśniki. Były pyszne, najadłam się jak... ja i oczywiście, aby się dobić, wcisnęłam w siebie później toruńskiego piernika. Toruńskie pierniki można kupić wszędzie, ale co w Toruniu, to w Toruniu. 

Bardzo ważnym punktem zwiedzania było planetarium. To bardzo ciekawa atrakcja - relaks (i sen - pozdrawiam Agnieszkę i Łukiego, którzy w ogóle się nie bali) i dawka wiedzy.

Koniecznym było zobaczenie krzywej wieży. Michał chciał poczuć się jak turysta w Pizie, zrobiłam mu więc klasyczne zdjęcie, bo nie było ludzi. Nikt nie widział.

Pomnik Kopernika w Toruniu jest niczym fontanna Neptun w Gdańsku, a Osiołek chyba go dogania (Kopernika) - PSTRYK!

Polubiłam i zaakceptowałam Toruń.

Poza tym, to cześć w nowym roku. Życzę Wam wszystkiego miłego i mięciutkiego jak buldog francuski. A sobie życzę tego, żebym pisała częściej i lepiej.