Oryl w centrum miasta: 2014

"Pani z przedszkola" jako powrót do moich lat bezgrzesznych.

Trochę nie mogłam się doczekać „Pani z przedszkola”. Całe szczęście tylko trochę. W sumie to nie na film czekałam raczej, a na Jandę w filmie. Pani Krysia nigdy sprawy jeszcze nie zawaliła, więc dzięki niej ta klapa się nie okazała ARCYKLAPĄ. Myślałam, że skoro nie ma Adamczyka, Karolaka, Żmudy-Trzebiatowskiej, a jest Kulesza i Dziędziel, to złe nie będzie. Dlaczego po „Nigdy w życiu” komedie polskie zaczęły robić się tak chujowe (to nie na zajęcia, więc sobie śmiało pozwalam) jak czerwony barszcz instant? Dobra, sorry, „Obywatel” się z tych klopsów wyłamał. I mnie nawet rozśmieszył. Ale ja nie o „Obywatelu” będę wam smęcić. O tym pierwszym też NIE, ale trochę Was wprowadzę.

Zaintrygowało mnie trochę dziecko, co do tego przedszkola chodziło. Krzyś miało na imię. Krzyś nie odezwał się ani słowem. Mówił w swojej głowie głosem dorosłego Krzysztofa.

Krzyś to mały dekadent, dzieciak odrobinę destrukcyjny. Czy przedszkolak ma myśli, tudzież próby samobójcze? Czy dzieci często podpalają przedszkola?

Nie powiem Wam dosłownie, jak to było, ale Krzychu mówił o różnych rodzajach dzieci w przedszkolu. Zapamiętałam, że byli tacy, którzy siadali w kącie, nie bawili się z nikim, CZEKALI NA ŚMIERĆ. Ja często bywałam takim dzieckiem, mimo że nie do końca na śmierć czekałam. Miewałam momenty, że siedziałam i czekałam, aż ktoś po mnie przyjdzie, bo w życiu przedszkolnym uczestniczyć nie chciałam.

Oto ja, czysty jak łza Polak-przedszkolak (Rajtuzy&sandały wiecznie żywe). Przedszkola nienawidziłam jak serwowanej tam buraczkowej na obiad. Już o poranku, przed wstaniem z łóżka, dostawałam palpitacji serca spowodowanych tym, że zaraz muszę wyjść z domu. W mojej głowie przedszkole było salą tortur, miejscem niekończących się cierpień. Do dziś, jak się w te przeżycia zagłębię, czuję zapach obiadu. Mam miłe wspomnienia, ale bardziej pamiętam te średnio sympatyczne albo po prostu dziwne.

Miałam taki dzień, kiedy chciałam stać się powietrzem. Siedziałam na dywanie przez osiem godzin z przerwą na obiad, podwieczorek i siku. Szalone zabawy toczyły się dookoła mnie. Ja to obserwowałam, miałam w dupie, chciałam iść do domu i nigdy nie wracać.

Z przedszkolem kojarzy mi się sukienka w śnieg i bałwana. Ten wariacki outfit przechodził w mojej rodzinie z pokolenia na pokolenie. Przeżywałam poważny kryzys emocjonalny, gdy miałam ją ubrać.

Porwałam kiedyś rajstopy w jeże. ROZUMIECIE TO? W jeże i to zanim weszłam do przedszkola. Miałam w worku na zmianę, czerwone i za małe. No jak się czuje takie dziecko w za małych rajstopach? Do tego czerwonych?

Uciekłam kiedyś z jakichś badań. Do naszej sali, więc nie za daleko. Nie mogli mnie znaleźć i się martwili. Mogli chyba zacząć od sali, prawda?

Mam też ulubione wspomnienie. O, ja, niegodziwa! Dostawaliśmy jabłka. Często lub rzadko - trudno stwierdzić. Zawsze zamiatałam ogryzki i pestki pod dywan. Tak, jak zamiata się brudne sprawy. Pewnego razu znowu zamiotłam i się wydało, że to ja. Dostałam klasyczne zjebki i więcej grzechów nie pamiętam.

Ktoś kiedyś pokolorował panu włosy na niebiesko. Włosy. Na niebiesko. Normalni ludzie przecież nie mieli niebieskich włosów.

No i co? Jestem teraz taka o, nie wiem, czy w wielkim stopniu to miejsce niekończącego się lamentu na mnie wpłynęło.

Po prostu rozumiem trochę to dziecko z żenującego filmu, który widziałam wczoraj!

niedziela, grudnia 28, 2014
1 Komentarze

Ludzie, dzięki którym krew zalewa.

Nie mam zwierzęcia, więc człowiek jest pierwszą istotą, z którą muszę się zetknąć każdego dnia. To całkiem normalne, jeśli spotykam się z tym, z kim chcę się spotkać. Czyli z kimś, kto jakoś wpłynął na moje życie (na to szare życie i życie towarzyskie) choćby jedną setną swojego istnienia. Bywa i tak (raczej nie bywa, a codziennie się zdarza), że ludzie, z którymi się widuję to są ci, których widzieć nie chcę. Te osoby są przypadkowe. Takie, z którymi się nie rozmawia albo rozmawia przypadkiem, albo zwyczajnie rozmawiać z nimi trzeba.

Wkurzają mnie (zamiast tego, użyłabym wulgaryzmu, ale kobiecie, a bardziej osobie piszącej felieton, nie przystoi) turyści w Gdańsku. Jestem hipokrytką, bo jeszcze ponad dwa lata temu sama Gdańsk zwiedzałam. Wtedy jeszcze nie musiałam się nigdzie spieszyć. Odkąd się tu przeprowadziłam, zawsze muszę gdzieś biec, a latem musiałam tak biegać dwa razy częściej niż zwykle: Z domu do pracy, z pracy do domu i z pracy do pracy. Mieszkam i pracowałam na gdańskiej starówce, więc siłą rzeczy moje bieganie przechodziło na trudniejszy poziom. Wolę iść szybko niż wolno, a turyści zdecydowanie przyjechali tu na spacer, podczas którego liczą się tylko oni. Ściślej mówiąc, czułam się jak pastereczka zaganiająca krowy do obory oddalonej od pastwiska, które znajduje się na księżycu (tak daleko).

Pracowałam na świeżym powietrzu, na słynnej i pięknej, którą praca mi obrzydziła do poziomu minus jeden, ulicy Długiej. Jako sprzedawca biżuterii. Nie byle jakiej, bo z bursztynem i teoretycznie srebrnej. Przychodzili klienci. Czyli ludzie. Ludzie (zazwyczaj Polacy) pytali: Dlaczego tak drogo? To pytanie można zastąpić innym, na przykład : Dlaczego życie jest takie ciężkie? Odpowiadałam, owszem – za siódmym razem, za sześćset siedemnastym razem, ale za osiemset dwunastym, chciałam odpowiedzieć: Bo tak albo po prostu: Te ceny są dla turystów z zagranicy, czyli szczerze. Nie mogłam, bo szef – także teoretycznie człowiek, raczej nie byłby zadowolony. Szef nie był zadowolony również wtedy, gdy jadłam obiad podczas przerwy. Człowiekowi człowiekiem to on raczej nie był, ale człowiekiem klientowi – przede wszystkim. Taki człowiek, który chce drugiemu wejść w pewne ciemne miejsce, by mieć z tego korzyści, nawet sobie człowiekiem rzadko bywa.

Ja także czasami stawałam się tym człowiekiem, który mnie denerwuje – Hipokryzja cz. II.

Podczas Jarmarku św. Dominika w Gdańsku, przechadzałam się między straganami (tak, przechodnie wciąż mnie frustrowali) i kiedy coś mi się spodobało lub nie – pytałam z czego coś jest zrobione, jak, po co i dlaczego. Sprzedawcy, ludzie do mnie podobni, często nie mieli na te pytania odpowiedzi. Nie wiem, co chciałam przez to uzyskać, pewnie zmniejszyć poziom mojej frustracji – mało skuteczne.

Denerwują mnie ludzie, którzy nie mają perspektyw. Mają swoje cztery ściany, żyją po prostu i mogą, ale nie chcą się rozwijać. Puste życie, które mają w zupełności im wystarcza. Zdecydowanie bardziej boli to mnie niż ich. W głowach tych osób są schematy. Jakie? Gej jest zły, tamta dziewczyna pomalowana na platynowy blond jest tępa. Ten chłopak mało się odzywa w towarzystwie, nie ma więc o niczym pojęcia, jest głupi. Rap jest dla marginesu społecznego, ja jestem normalnym człowiekiem, słucham przecież metalu. Każdy polityk to złodziej, a na wybory nie pójdę, bo mój głos i tak niczego nie zmieni. Smuci mnie małostkowość tych osób. Brak chęci rozwoju, to tak naprawdę niechęć do prawdziwego życia. To mieszkanie za ścianą realnego świata. Nie lubisz tego, że odmieńcy w ogóle istnieją? Zmień swoje życie tak, aby nawet oni ci nie przeszkadzali.

Nie lubię ludzi, z którymi nie ma innego tematu niż sobotni melanż w Sopocie. Rozmowy z tymi osobami zaczynają się mniej więcej tak: Ale się wczoraj napiłem (rzeczywiście w miejscu „napiłem” występuje inne słowo) Te osoby są bardziej „płaskie” niż te,które opisałam powyżej, a rozmowy z nimi odbywają się na poziomie komunikacji ameby z pantofelkiem. Ci ludzie mają rozum, ale używają go do tego, do czego nie używa się mikrofalówki (np. do ładowania telefonu komórkowego).

Jeśli już weszłam na temat imprezy, to nie omieszkam wspomnieć tu o ludziach przychodzących na „domówki”. Przychodzi dziewczyna. Piszę, że dziewczyna, bo częściej dziewczynom się to przytrafia. Przychodzi do gospodarza imprezy X i tylko z X się zapoznaje. Zaznaczam, że na imprezie jest pięć osób. To rzeczywiście bardzo trudne zadanie, by przywitać się z każdym uczestnikiem. Po co komu kultura osobista?

Człowiek jest istotą aspołeczną, ja jestem i Ty też, drogi czytelniku człowieku. W mniejszym lub większym stopniu. Wystarczy się z tym pogodzić i przede wszystkim sobie człowieku, pozostań człowiekiem, a innym pokaż, że masz do zaoferowania nie tylko siebie jako siebie, ale także swoją inteligencję.

To felieton, który napisałam na zajęcia ze specjalności dziennikarskiej. Jestem z niego dumna, więc dzielę się nim z Wami. Zdarzyło mi się już na blogu minimalnie wspomnieć o tych rzeczach które mnie d e n e r w u j ą (nie o wszystkich :) Teraz to rozpisałam. Mam nadzieje, że wam się spodoba i czekam na konstruktywną ocenę.

środa, grudnia 17, 2014
5 Komentarze

Kocham uciekać.

Lubię i często odwiedzam stronę na facebooku: "Z uniesień pozostało mi uniesienie brwi, ze wzruszeń - wzruszenie ramion." Tak sobie przeglądam i mówię do siebie w głowie: "To jest o mnie, to głębokie, tak się czuję, to jest o mnie, to znam, to słabe, a to o mnie." No właśnie.

"Żeby uciec, trzeba dokładnie wiedzieć nie tyle dokąd, ile skąd się ucieka."

Wiktor Pielewin*

*Teraz jako poważna blogerka (autoszyder) powinnam napisać, że zachwycam się autorem, bo... Oczywiście nic o nim nie wiedziałam, dopóki nie sięgnęłam do pewnego źródła (wiadomo). Cytat przypadkowy, ale wtedy (kiedy?) do mnie p r z e m ó w i ł.

U mnie wygląda to tak, że zawsze chcę uciekać.

Kiedy jeszcze mieszkałam w Pasłęku (Palermo, Paryż Północy - tak to tam!) nienawidziłam tego, że nic się tam nie działo. Monotonia, rutyna, każdy wiedział, kto jest kim. Nawet jak myślał, że nie wie - I TAK WIEDZIAŁ. Wszyscy byli wszędzie. Na wakacje, krótkie wolne zdarzało uciekać mi się tu - nad morze. Oddychałam, jakoś tak inaczej żyłam, nigdy nie myślałam o życiu jako trudnym i zawsze chciałam zostać.

Pewnego razu zostałam.

Cieszyłam się, bo mogłam mieć nowe życie i spełniać marzenia, świat był cały mój, był taki świeży. Stałam się częścią i myślałam, że w to wrosnę. Nie wrosłam.Teraz chcę uciekać tam, skąd przyszłam. Ale nie na zawsze. Na chwilę. To taki azyl, gdzie mogę się naładować. Tak on wygląda. Nie lubię siedzieć w nim długo, bo wtedy się przegrzewam.

Praktykuję też inny rodzaj ucieczki: od siebie do siebie. Lubię ludzi, ale czasami nie. To oczywiste.

Bywa, że jestem towarzyska jak...(zupełnie nie wiem). Nie mogę usiedzieć w domu, chcę do ludzi, chcę ludzi i ludzi. Chcę się chichrać (uwielbiam to słowo), tańczyć z nimi i rozmawiać, a później na jakiś czas wychodzę z tego życia, do mojego pudełka z barierkami (tak - PUDEŁKO Z BARIERKAMI), które sama sobie wytworzyłam.

Dalej chcę uciekać. Chcę uciec stąd do innego miejsca, do innej oazy, nowego pudełka. Chcę być w wielu miejscach w Polsce i na świecie, szukać szczęścia tu i gdzieś indziej, dopóki mi się nie znudzi.

Dopóki nie znajdę "domu", w którym będzie mi umiarkowanie ciepło i nie będę chciała z niego odejść, "przystanek końcowy - proszę wysiadać".

Do zobaczenia :)

Wpis ten dedykuję Magdzie (BO MA MNIE W ZAKŁADKACH:D), Surykacie (bo jest najmilszym zwierzątkiem) i Agnes (mówi, że to dzięki jej zdjęciom w niektórych postach osiągnę sukces).

czwartek, listopada 27, 2014
2 Komentarze

"Taki czas na średnich ludzi." - moja mała podróż.

sobota, października 18, 2014
3 Komentarze

Psy wyją do moich myśli, o tym spacerze w lesie, który się odbyć nie zdążył - bo JESIEŃ...

piątek, września 12, 2014
2 Komentarze

Hej, to chyba śni ci się życie.

Powrót tutaj jest jak sprzątanie - jak zwykle nie wiem od czego mam zacząć. Przez pół (?) roku zaszło wiele zmian w moim życiu. Dzwoniłam do ludzi prosto z Orange, choć zarzekałam się, że nigdy nie będę pracować w takim miejscu. Dzięki tej pracy poznałam wspaniałych ludzi, dzięki którym inni piękni ludzie pojawili się w moim otoczeniu. Odeszłam stamtąd pod wpływem impulsu i zaufania, że może być lepiej gdzie indziej (w stu procentach ufaj tylko tym, których znasz na tyle, że wiesz, że możesz). "Gdzie indziej" nigdy nie trafiłam, a wróciłam do polerowania bursztynu przy Długiej. Na początku było dobrze, ale tak naprawdę ludzie się nie zmieniają i zawsze zostaje w nich ta część, która, jak głaz, nie da się przesunąć. Szef powinien traktować człowieka jak CZŁOWIEKA, a nie jak średnio inteligentną maszynę. Co za tym idzie, odchodzę stamtąd niebawem, żeby móc odbudować to, co gdzieś we mnie zgubiono.

Zbliża się czas rozpoczęcia studiów (ZNOWU). Dostałam się na polonistykę. Traktowałam to jak plan awaryjny i niestety, póki co, muszę się tego trzymać. W każdym razie: UG, wracam i tym razem wygram.
Jakby tego było mało, mam już zawód - specjalista architektury wnętrz. Powinno to brzmieć raczej tak: " Specjalista architektury wnętrz ze zdecydowanie średnią wiedzą i minimalnymi umiejętnościami". Coś tam zrobiłam, ale jakby w ogóle tego nie było. Zabiłam czas, ale chyba to lubiłam.

Wstęp jak zwykle na trzy kilometry, a ja byłam na Woodstocku i o tym chciałam napisać. To był drugi przystanek, na którym miałam okazję się pojawić. Pierwszy raz zjawiłam się tam tuż po osiemnastce, bo MOGŁAM o tym zdecydować sama. Wtedy emocje odczuwałam znacznie silniejsze, wszystko pachniało nowością, ciekawością, mocą i wyzwoleniem (I TOI TOIEM!).

Jak przez cały miesiąc nienawidziłam mas przewijających się przez ulice Gdańska, uśmiechniętych turystów, MAJĄCYCH WAKACJE i kupujących bułsztyn (ambeł, bełnsztajn, JANTAŁ), tak jak pojechałam do Kostrzyna i zobaczyłam tych wszystkich ludzi, takich otwartych i jakby znajomych - od razu zapomniałam o tych tłumach, które po gdańskiej starówce nie chodziły, a stały w miejscu i jakby przesuwały się co godzinę o pół mm. Wszystko okazało się wtedy takie dobre, otwarte i nie musieliśmy myśleć o tym, że zaraz się skończy. To... trwało.

Najlepiej wspominam koncert Comy (mimo że w pewnym momencie kręgosłup mi najzwyczajniej w świecie jebnął -pozdro eridańskie gabelki - i skończyło się kicanie). Uwielbiam Roguckiego za to, że mimo upływu lat, wciąż, dzięki jego muzyce, czuję te same emocje, co dawniej i nie są one wcale stłumione. Tak, uwielbiam Roguckiego, mimo że na wykładzie w ASP był zwyczajnie nudny i trochę... schematyczny.
NIE TO CO BOGUŚ LINDA. Zobaczyć go na żywo i usłyszeć "W imię zasad...", to trochę jakby coś wygrać. Ogromnie mi się podobał występ Marleya, energia super, nawet w nocy, gdy umierasz i chcesz iść spać, do namiotu i z mrówkami.
Udało nam się uczestniczyć w koncercie Skubasa. Mimo że utwór: "Nie mam dla ciebie miłości" ma się teraz nijak to obecnej sytuacji :), to trochę rozrywa, gdzieś się umiejscawia w środku i się pyta, czy to czujesz.
Na Woodstocku nie straszne, że czekasz 2h w kolejce pod prysznic. JESTEŚ PRZECIEŻ NA WOODSTOCKU, to najpiękniejsze miejsce, w którym możesz się znaleźć od 31 lipca do 2 sierpnia, na świecie! No dobra, w Polsce:)

Za rok ? Bardzo chętnie.