Oryl w centrum miasta

Mówienie o introwersji stało się od jakiegoś czasu  modne - tak mi się zaczęło wydawać. Potem pomyślałam, że właściwie od zawsze było potrzebne. Nie jesteśmy przecież obcy, tylko tutejsi. Żyjemy wśród reszty i choć często nie opowiadamy za wiele - nie znaczy, że mamy w głowie kupsko i nie myślimy.

Dziwny dzieciak

To byłam ja. W przedszkolu siadałam na środku dywanu i zamykałam oczy z nadzieją, że zniknę. Najlepiej bawiłam się w swoim towarzystwie. Ludzie małomiasteczkowo mentalni myśleli, że jestem odmieńcem, bo jestem jedynaczką, a rodzice trzymają mnie w złotej klatce. Bulszit! Nie byliśmy dziwni, nikt nas nigdzie nie trzymał, nie jeździliśmy na spódnicach naszych matek jak Słowacki na kiecce Salomei. Byliśmy normalni wśród normalnych, tylko trochę różne mieliśmy osobowości. Ale kto wtedy myślał, że istnieje coś takiego jak osobowość? 

Płytka jak kałuża nastolatka

Kiedyś coś takiego usłyszałam na spotkaniu towarzyskim, że mentalną głębią nie grzeszę. A to dlatego, że nie byłam zbyt wylewna. Nie obnażałam się ze swojego życia i nie klepałam trzy po trzy. Nie wcinałam się w dyskusję na tematy odległe, która już trwała. Słuchałam. Nikt wtedy nie wiedział, że jestem dobrym słuchaczem. I nikt z tych osób się już nie dowie.

Nie dzwonisz, nigdzie nie wychodzisz
Mówili. I to odbierałam jako atak. Ale ja musiałam mieć czas dla siebie, bo byłam przeładowana ekstrawertyzmem. Musiałam się rozładować i naładować po swojemu. I jeśli nadal się nie odzywam, a minęły dwa tygodnie, to znaczy, że ładuję baterię. Nie wsiąkam wtedy w ziemię. Czytam, piszę, oglądam, piję kawę i niekawę, a to mój prąd. 

It's OK to be intro

Kiedy zaczęłam rozumieć, że w mojej głowie akurat to mam poukładane i że nie jestem jedną na milion, trochę odetchnęłam. Wiem, że obserwowanie i słuchanie, o którym piszę powyżej to moja supermoc i tajna broń, jakaś mądrość, a już na pewno nie głupota.



A ty jaką masz supermoc?

Przychodzę do Was po czasie skołtunionym z niemiłości do świata, podróży do innych miejsc, dziwnych wyborów i braku weny, która przecież nie istnieje. Przybywam, bo święta biegną do nas sprintem, a ja przygotowałam dla Was nieświąteczny wpis, ale - ze świętami w tle.

Witajcie w świecie moich świątecznych wyobrażeń, świątecznej rzeczywistości, świątecznych rozczarowań, świątecznych oczekiwań i... świątecznej egzystencji.

Najważniejsze są rzeczy

Kiedy byłam mała, największą magię miały dla mnie prezenty. Dlatego, że nie byłam niczego świadoma, lubiłam coś dostawać i nie wiedziałam, że obdarowywanie kogoś może być od dostawania lepsze. Co ważne, prezenty przynosił Mikołaj, jakaś obca istota latająca po niebie na sankach. Wówczas dla mnie twór kosmiczny. Postać, której co roku zostawiałam pod choinką rysunki stworzone długopisem na wieczku od bombonierki. Gdy miałam sześć lat, okazało się, że Mikołaj nie istnieje. Wtedy nastąpiło pierwsze poważne zwątpienie w moje dziecięce wartości, w ówczesny obraz świata wykreowany we mnie.

Był taki dom

Trochę później zauważyłam, że ważne jest to, z kim spędza się świąteczny czas. Co roku wielką rodziną zjeżdżaliśmy się do takiego domu i tam czułam się najlepiej. Bo byliśmy wszyscy. Razem. Tylko wtedy. I też nie do końca byłam świadoma tego, jak to wszystko działa. A działało właśnie dlatego, że istniało naprawdę. Pewnego dnia naprawdę runęło z hukiem i tyle je widziałam.

Nienawidzę świąt

Potem przyszło zrezygnowanie. Święta okazywały się spędem ludzi, którzy, między śledziem a jarzynową, krzyczeli swoje racje na temat spraw w ogóle nierodzinnych i nieświątecznych, nieszczęśliwych i sąsiedzkich. W tamtych chwilach czekałam na powrót do domu i wyjście na pasterkę.

Przebudzenie
Jakiś czas temu obudziłam się z myślą, że skoro tak trudno jest utrzymać ludziom magię świąt, zbuduję nowe fundamenty i sama stanę się świętami. Będę stroić dom, słuchać świątecznych piosenek, oglądać tematyczne filmy, robić ciastka I kleić pierogi - aż uwierzę. I w końcu tak się stało, ale nie - nie z powodu pierogów.

Okazało się, że znalazłam pod gruzami mojej niemiłości, w odłamkach tego, co było naprawdę ludzi, którzy szczerze, bez masek założonych tylko w Wigilię, są po to, by pamiętać i współtworzyć ze mną magię.

Skandynawski kryminał lubię raczej średnio, a nawet mniej. Nie znałam tej książki Jo Nesbø (bo patrz wyżej). O Pierwszym śniegu dowiedziałam się dopiero wczoraj, kiedy przyszło mi wybrać się do królestwa nachosów z sosem salsa, do świata popcornu za dwadzieścia onionów polskich, tam, gdzie ludzi jest zawsze za dużo. Do kina, ach do kina!

Wcześniej obejrzałam parę kiepskich dla oka mego zwiastunów innych produkcji, aż trafiłam na trailer "Pierwszego śniegu". Miałam ochotę na coś, co poharata moją głowę (czyli jak zawsze) i umyśliłam sobie, że film ten idealnie się mną zajmie. 

Horror lat osiemdziesiątych i wczesnych dziewięćdziesiątych ma w sobie coś, co sprawia, że mogłabym po kilka razy go oglądać i nigdy mi się nie znudzi. To nie strach w nim mnie przyciąga, bo technologia tamtych czasów, oglądana dziś, po prostu odbiera mi przerażenie. To przygodowy dreszcz i pewne bogactwo fabuły, nasycenie filmu jakąś historią, zatrzymują mnie przed ekranem, zaciekawioną od początku do końca. Jednak ekranizacji "Tego" z 1990 roku nie widziałam do czasu, aż spontanicznie wybrałam się do kina na tę najnowszą. Na drugi dzień włączyłam starą, bo poczułam, że popełniłam zbrodnię, nie oglądając jej wcześniej. Nie mówię już o nieprzeczytaniu książki.

Nie taki klaun straszny

Przez wiele lat wydawało mi się, że panicznie boję się klaunów. Tak, wydawało mi się, bo ten lęk był chyba nakręcany przez innych ludzi, którzy mówili mi o swoich negatywnych uczuciach wobec tych postaci. Umyśliłam sobie, że nigdy nie zabiorę się do filmu, bo zostawi on w mojej głowie kolejne małe urojenie, od którego będę uciekać w prawdziwym życiu. Wybór produkcji z 2017 roku, jako rozrywki na wieczór, był impulsem, a ten mnie nie zawiódł.

Żaden tam horror
Choćby skały srały, dla mnie "To" nie jest horrorem (mnie to nie dziwi, Panie King), choć faktycznie, kilka momentów trzymało mnie w napięciu i sprawiało, że zakrywałam oczy. Myślę, że ta produkcja traktuje głównie o tym, jak przerażające lęki mamy w swoich głowach, a dokładnie pokazuje obrazy tych strachów. I choć dla każdego są one inne, stają się wspólne po przekształceniu w Pennywise'a. W filmie przedstawiono słabość względem lęków, ale też ogromną siłę dziecięcej przyjaźni, która daje niewyobrażalną moc i potrafi zwalczyć to, co złe. A źli są inni, zły jest świat, zło czai się wszędzie. A co najsmutniejsze, dostrzegają to tylko najmłodsi. Dzieci, które gdzieś tam pokutują za zło drugiego człowieka.

Podobało mi się
Jestem pod wrażeniem, jak ta przygoda z lat dziewięćdziesiątych została ujęta dziś. Uwielbiam to "stylizowanie" na "stare", ale mówiąc "stare" mam na myśli lata osiemdziesiąte, dziewięćdziesiąte. "Stare" w "nowym" to dla mnie powrót i sentyment. Zaciekawiła mnie też uwspółcześniona postać Pennywise'a. Jest bardziej tajemnicza, niepokojąca, zastraszająca moje myśli, przez to oczywiście bardziej mnie przyciąga. Podobała mi się też pewna szybkość filmu, i skumulowanie tak wielu aspektów w zaledwie dwóch godzinach. Zaintrygowało mnie zakończenie, które przewiduje kolejne części "Tego"...

Nowy czy stary?
I ten, i ten. Każda z wersji do mnie przemawia. "To" z roku 1990, bo w trzech godzinach film miał wszystko, ale mnie nie przeraził. Wciągnęła mnie po prostu historia, to, że była opowiedziana od A do Z, jakby ktoś zrelacjonował mi najciekawszą historię ze swojego życia. Z kolei nowe "To", bo (patrz wyżej i...) nie jest nieudaną kopią starego. Polecam każdemu, kto jest otwarty na horror-niehorror i nie hejtuje filmu, bo okazuje się mniej straszny niż powinien (na filmwebie przecież napisali, że to horror na 100%) oraz prezentuje coś więcej niż wyskakujące dosłowne potwory z szafy.

Franz Kafka. To myśl o nim jako pierwsza pojawiła się w mojej głowie, gdy zdecydowaliśmy się na wycieczkę do Czech. Wiedziałam, że muszę zobaczyć jego Pragę, Pragę, która wychodzi z głowy pisarza- niedopowiedzianą, mroczną, pełną zagadek i wewnętrznych straszności. Chciałam zobaczyć też samego Kafkę w Pradze, to jego magnetyzm częściowo mnie tam przywiódł. Magnetyzm jego twarzy, życia i enigmatyczność słów. Kilka dni przed wyjazdem rozpisałam sobie miejsca związane z Franzem, a trochę musiałam poszperać, bo twórca został przez przewodniki, które wpadły mi w ręce, zapomniany.

Oto kilka słów o tym, co i kogo tak naprawdę spotkałam w Pradze, gdzie pojechałam spotkać się z Kafką.

1. To był ten niebieski dom, nr 22 na uliczce  Złotej. Tam mieszkał Franz ze swoją siostrą, raczej nie za długo. Jego obecność zaznaczono małą tabliczką i uczczono zamkniętym już tamtego wieczora sklepem z pamiątkami. Wychodziła z niego stara pani, zakrywała twarz, żeby nie robić jej zdjęć. Tam już Franza nie było.

2. Dom, w którym się urodził, spalono. Zbudowano coś innego, razem z kawiarnią. Kawiarnia nic wspólnego nie miała z Kafką. Była zbyt nowoczesna, wyglądała jak salon samochodowy. Tylko jego nazwisko widniało na oknach i szyldzie. Jego twarz, chyba ta z 1914 roku, zdobiła witrynę. Tam Franza nigdy nie było.

3. Po drodze spotkałam pomnik, stworzył go Jaroslav Rona. Dzieło jest tajemnicze i trochę przerażające. Tam Franza też nie widziałam,był jego duch, ale kiedyś, na moment.

4. Muzeum Franza Kafki. Panowały tam duchota i ciemność. Co chwila przewijały się jego słowa. Czytałam historie romansów, schodziłam schodami do piekła. Słyszałam trzaski i wrony. Widziałam też maszynę z Kolonii karnej, przyglądałam się jej mechanizmowi. Wyglądała, jakby istniała naprawdę. Tam było moje wyobrażenie o Franzu.

5. Cafe Louvre. Franz spotykał się tam ze swoim przyjacielem, Maxem Brodem. Omawiał też filozofię. Wnętrze było pałacowe, trochę zbyt jasne i zbyt piękne.


6. Muzeum figur woskowych Madame Tussauds. Spojrzałam w puste oczy Franza Kafki, ale to nie był on.

7. Nowy cmentarz żydowski, bo Kafka urodził się w Pradze i tam został pochowany. Wycieczkę w to miejsce odbyłam pieszo. Podróż była dość długa i spaliło mnie słońce. Wszystko po to, by usiąść na chwilę na ławce przy grobie pisarza i spotkać się z nim naprawdę. Znalazłam się bliżej, ale od słów napisanych przez niego, niczego bliższego tak naprawdę nigdy nie było.

Wybrałam się dziś do Centrum Nauki Experyment w Gdyni, do której pałam miłością niezmierzoną. Zamierzałam jedynie zasięgnąć nieco nauki i poczuć się jak dziecko odkrywające świat, a oprócz tego trafiłam na obrzeża festiwalu See Bloggers. I co? 

Zobaczyłam osoby, które oglądam w internecie, które mnie fascynują i inspirują. Sama przecież coś tam tworzę, a więc jestem blogerem, choć można stwierdzić, że okazjonalnym. Internetowi twórcy, z którymi pośrednio miałam dziś do czynienia są więc takimi samymi ludźmi jak ja, tylko mają więcej subów, folołersów i innych ów. Czasem o tysiące, czasem o miliony. Kiedyś chciałabym mieć taki wpływ na odbiorcę jak oni albo chociaż dotrzeć do porównywalnej liczby osób. Dziś miałam okazję, aby do nich zagadać, gdzieś się zakręcić, zostawić jakiś ślad (być może nieznaczący) albo jak szalona fanka poprosić o zwykłe zdjęcie . Nie zrobiłam tego jednak. Dlaczego?

Nie dlatego, że jestem chorobliwie nieśmiała, bo chorobliwość z tej mojej nieśmiałości już jakiś czas temu wyrzuciłam, na 90 %. Był to festiwal blogerów i choć rzeczywiście w nim nie uczestniczyłam, to czego miałabym się wstydzić?

Ano wstydzić się za innych ludzi, którzy traktują blogerów, jutuberów jak kolejne pokemony do złapania, do złapania na zdjęcie, do złapania przy piciu, jedzeniu czy prywatnej rozmowie z kimś. Mam swoje granice prywatności i szanuję je u innych osób, a więc możecie mi tylko mówić jak bardzo beznadziejna jestem w tworzeniu własnego imienia. Szanujmy się i idźmy do przodu ale nie uwieszajmy się na innych.

A teraz hasztag #seebloggersgdynia, bo przecież jestem blogerem, bo przecież tam byłam. Nieważne, że przypadkiem, cześć.