Nawet jeśli muszę oddać bloga na
zaliczenie, nie potrafię pisać systematycznie. Lubię to miejsce w
internecie ale go nie kocham i chcę Wam pisać coś tylko wtedy,
kiedy czuję, że mam coś do opowiedzenia, a nie klepać kotlety na
siłę.
Z lotniska Charleroi musieliśmy
jeszcze godzinę jechać autobusem (koszt biletu 14 Euro), który zawiózł nas na dworzec Stamtąd odebrała nas Agnieszka i metrem udaliśmy się do
centrum, gdzie mieszka. Wciąż jeszcze w niektórych miejscach (np. właśnie na dworcu) można spotkać uzbrojonych wojskowych, którzy trzymając broń, przechadzając się po dworcu, budzą
niepokój nie przed tym co jest, a przed tym, co się już wydarzyło w Brukseli.
Byliśmy na Wielkim Placu (Grand
Place), na tórym znajduje się późnogotycki Ratusz, Dom Króla, a
także kamienice, których trzy grupy reprezentują różne style.
Pierwsza grupa to styl tradycyjny, druga – włoski renesans i
trzecia, która zapowiada rokoko. Ja wrzucam wszystkie fotki losowo,
bo powiem szczerze, że się na tym znam bardzo słabo (ale nie
wcale). Zdjęcia są też z trzeciego dnia wycieczki, zrobione za dnia.
Dzisiaj mam o czym mówić.
Opowiem Wam historię zeszłego
weekendu w trzech wpisach. Zgodnie z cyklem poświęconym zachowaniu
ludzi, znajdzie się w nich namiastka człowieka.
Agnes dwa miesiące temu wyprowadziła
się na chwilę do Brukseli i nadarzyła się okazja, żeby ją
odwiedzić. Tym razem w podróż wybrałam się z Łukaszem i Nicole,
których towarzystwo wspominam bardzo miło (wrażenia i emocje jak na grzybach).
Do Belgii polecieliśmy samolotem
koloru różowego (kto zgadnie jakim dokładnie, ten nie wygra nic),
dwie godziny bez przygód i z dala od siebie (oddzielnie kupowaliśmy
bilety). Zresztą za wybór miejsca trzeba było dopłacać, a ja
jako Grażyna podróży wolałam uniknąć ceny „ekstra”.
W każdym razie, kupując bilety
miesiąc przed wylotem, zapłaciłam 98 zł - w dwie strony.
Metro wygląda jak stare gdańskie
tramwaje jadące na Stogi, niestety nie mam konkretnych zdjęć, więc musicie mi zaufać. W zamian dodaję uchwycone momenty i elementy:
Pierwszego dnia, a raczej wieczora (ok. 18:00 byliśmy u Agi) - czyli w piątek ,
udaliśmy się na zwyczajny spacer po mieście; Na naszej drodze
pojawił się Pałac Królewski i
Muzeum instrumentów muzycznych, które
tamtego wieczora uwieczniłam jedynie od tej strony.
Zupełnie przypadkowo trafiliśmy na
coś, co wyglądało na cyrkowe wozy Parnassusa. Wydarzenie
przypominało pijacki teatr obwoźny, gdyż aktorzy prowadzili swoje platformy z piwem w jednej i jointem lub papierosem w drugiej ręce.
Na trasie zwiedzania był też pomnik
sikającej dziewczynki (Jeanneke pis), ale nie jest to najbardziej
popularna z sikających figurek w Brukseli (o tym w trzecim wpisie).
Dziewczynka sika sobie radośnie w bocznej uliczce Getrouwheidsgang.
Nie zapomnieliśmy oczywiście
skosztować regionalnego przysmaku, jakim jest rzadko spotykany na
świecie kebab.
A ludzie? Ludzie mnie nie denerwowali wchodzeniem pod nogi, bo sama byłam na wycieczce. Byłam właśnie tymi ludźmi, którzy blokują ruch. Wejście w tę rolę było wręcz nieodczuwalne.
Kolejne dwa wpisy pojawią się niebawem!
Kolejne dwa wpisy pojawią się niebawem!
- sobota, maja 28, 2016
- 0 Komentarze
