INTEGRACJA 

Zamiast zachęcać do wyjścia, do spotkań z ludźmi, do kontaktu, wspólnego spędzania czasu, sprawia, że wolę zostać w domu - najlepiej pod kołdrą, z poduszkami na głowie. To słowo nie mówi możesz iść i bawić się świetnie, tylko musisz iść i musisz bawić się najlepiej w życiu.

SYMPATYCZNY

Nie ma gorszego określenia na kogoś niż to właśnie. Kim są ludzie, o których tak mówimy? Nikim - bezkształtną szarą pulpą z rozklejonych podczas gotowania klusków.

KARYGODNY

Kiedy to słyszałam przy drobnych występkach z czasów dziecinnych, miałam wrażenie, że faktycznie popełniłam czyn godny potępienia. Teraz, gdy ktoś wypowiada to słowo w kontekście spraw błahych, myśląc, że są to sprawy wagi wielkiej, śmieję się w sobie bardzo głośno.

UŚMIECHNIJ SIĘ/NIE PŁACZ

Uśmiechnij się fałszywie, gdy spotkała cię życiowa porażka albo powstrzymaj łzy, kiedy gorzej być nie może. Dasz radę, uda ci się, bądź sobą - bądź jak wszyscy.

JAKOŚ SIĘ ZGADAMY

Spotykasz dawnego znajomego, z którym nic już cię nie łączy? Spław go tym tekstem, bo przecież musicie się umówić na piwo, które nadejdzie hmm... NIGDY.

 

ALE TY STRASZNIE SCHUDŁAŚ

Zamiast powiedzieć  dobrze wyglądasz, wzięłaś się za siebie, należy wbić szpilę. Jesteś gruby? Źle Chudy? Gorzej, lepiej nie istniej. Przecież jest połowa dawnej ciebie, niedługo znikniesz.

Tak sobie żyję z tymi słowami, tak egzystuję w towarzystwie zwrotów tych płaskich  i zaostrzonych. Ciekawi mnie, jakie słowa męczą Was, jakie powiedzenia drapią w migdały (jeśli je macie).

Nie pisałam dość długo, bo od jakiegoś czasu stoję na zakręcie dziwnej pustki, ciągnącego się za mną poczucia żenady i wewnętrznego burdelu. Ale, ale (średnio mnie to dzisiaj obchodzi, że od tego zdania się nie zaczyna)... Zmotywowałam się i napiszę Wam słów kilka o odczuciach dotyczących kolejnej części Pitbulla, czyli o Niebezpiecznych kobietach.

Kiedy dowiedziałam się, że 11.11. jest premiera filmu, pierwsze co pomyślałam to, że będzie to niezły szajs, skoro wyszedł już dziesięć miesięcy po Nowych porządkach. Mimo wszystko, trochę mnie ciągnęło do kina - wcześniejsza część wgniotła mnie w fotel, aż nie mogłam wstać. Łudziłam się odrobinę, że Niebezpieczne kobiety choć minimalnie mnie zmiażdżą. Niestety tak nie było, ale niezłym szajsem też nie mogę tego okrzyknąć.

Schopenhauer - Cukier, naczelny gangster, dużo go czytał i cytował, szkoda, że tylko te teksty, które w Internecie są na wyciągniecie ręki. Ciekawy motyw, ale według mnie bardzo płaski i zbyt "łatwy". Czekam, aż Sebki i Karyny będą pisać na portalach społecznościowych, że Świat jest moim wyobrażeniem.

Żarty - Dowcipy użyte w filmie również były oklepane choć zabawne, ale  usłyszane kiedyś, po raz pierwszy, dziesięć lat temu.

Pyton - w pewnej scenie (nie będę pisać jakiej, żeby nie rzucać spoilerami, a korci mnie strasznie) był tak widocznie komputerowo zrobiony, że miałam wrażenie, jakbym oglądała pierwszą część Harry'ego Potter'a. 

Brudna brutalność - czyli to, co w filmach osadza się na psychice najsilniej. Nie chcę napisać, że to podobało mi się najbardziej, bo to nie o podobanie chodzi.. Te mocne sceny sprawiły właśnie, że film odczuwałam w kościach, tak jak lubię czuć kino. Scena w żeńskim więzieniu, wątek patologicznej rodziny, morderstwo w domu - tak okropne i tak silne.

Siła i słabość kobiet - w filmie zostały ukazane dwie cechy w każdej z bohaterek, czego nie pokazano jako coś lekkiego i do przejścia. Dziewczyny były niebezpieczne dla innych, ale wydaje mi się, że jeszcze bardziej dla siebie - poprzez okazywanie słabości. Ambiwalencja tych wyróżników została zarysowana bardzo wyraźnie. Szczególnie, jeśli mówimy o roli Magdaleny Cieleckiej.

Cukier - Ach, co to była za postać! Bardzo intensywna. Chwilami "dobry psychopata". Mroczna dusza, wcielenie zła z najciemniejszych zakamarków innego wymiaru. Takie postaci to ja lubię, bo mają jakiś kolor.

Alicja Bachleda Curuś - szczerze mówiąc, nie przepadam za tą aktorką, ale rola w Niebezpiecznych kobietach jej się udała. Małgorzata Bojke, którą grała to pozornie postać zagubiona, która wzrasta na zgliszczach "przeciętnego dobra" spowodowanych przez jakąś mroczną siłę. Nie mogłam oderwać od niej wzroku.

To tyle na dziś i na jakiś czas. Widziałam i się wypowiedziałam. Do przeczytania pewnego dnia. 

Wyrwałam się z małomiasteczkowej mentalności i jestem z tego dumna. Nie, nie będę się wywyższać, bo to do mnie niepodobne i nie chcę, żeby tak to zostało odebrane. Lubię przebywać w Pasłęku, odpoczywać. Spędziłam tu naprawdę dużo wspaniałych chwil. Przestałam jednak rozumieć sposób myślenia i bycia niektórych ludzi, którzy tu pozostali. Jeśli się obrazicie po przeczytaniu, to znaczy, że to o Was. 

Co ludzie powiedzą?

W małych miejscowościach panuje przekonanie, ze trzeba przejmować się opinią innych. Trzeba myśleć, jak się ubrać, z kim się zadawać, co mówić – należy się zastanowić, jakim stać się człowiekiem, aby się dopasować, ograniczyć myślenie, nie nauczyć siebie i nie mieć perspektyw.

Wszyscy wszystko wiedzą

Ludzie myślą, że znają Twoje życie. Może coś tam wiedzą, ale kochają ubarwiać rzeczywistość. Słowa przechodzące z ust jednej osoby do uszu drugiej, za każdym razem mają inne znaczenie. Twoja historia tworzy się bez Ciebie i stawia Cię w złym świetle.

Oni Cię nienawidzą

Kiedy wracasz na chwilę, zaczynasz rozumieć, że już nie jesteś u siebie, bo stałeś się sobą gdzieś indziej i odbiegasz od reszty, i oni, ci inni, którymi trzeba było się przejmować, zaczynają uważać cię za wypacykowanego intruza z wielkiego świata. Osiągnij coś więcej, spełniaj się, idź drogą, którą oni nie mieli odwagi i mów o tym. Pokaż, że jesteś szczęśliwy, a zostaniesz posądzony o przechwałki i wywyższanie się. Zapomniał wół jak cielęciem był? Nie, tylko postanowił żyć, a nie pozostać na zawsze na kanapie albo dyskotece w Bostonie (jeśli wiecie, o co chodzi, bo też zdarza mi się tam bywać).

Wpis zainspirowany rozmową i ostatnimi wydarzeniami.

Wyznania

Mając dwadzieścia trzy lata, pierwszy raz pojechałam w góry. 

Nie wybrałam się do oklepanego Zakopanego ani do żadnej miejscowości w Tatrach. Za cel podróży obrałam Góry Stołowe, które wywarły na mnie wrażenie nie do opisania. Przebywanie tam uwolniło we mnie uczucia, o jakich istnieniu nie miałam pojęcia. Podróż wpłynęła na moją wyobraźnię, na emocjonalną mnie (te resztki chyba jeszcze istnieją) i zainspirowała do działania, do poznawania, do czerpania radości z natury, po prostu - do życia w zgodzie z tym, co jest. Tu i teraz. Tam i wtedy. Bez zmartwień, natłoku myśli zagubionych, z dala od zgiełku, krzyku, nacisku i spalin.

Podróż (Od tej pory będę używać raczej 1 os.l.m,)

Najpierw odbyliśmy siedmiogodzinną podróż nocną z Gdańska do Wrocławia. Niestety nie było mi dane spędzić połowy drogi z Michałem, ale towarzystwa dotrzymywali mi państwo Januszowie i niepachnący fiołkami menel z korytarza, który urwał się jeszcze z Sylwestra. Nie czuć było od niego alkoholu, ale coś najgorszego na świecie. Znacie ten zapach?

Januszowie (bez wykupionych miejscówek) po prostu wyłożyli się swoimi cielskami po całym przedziale niczym królowie świata i gawędzili na całego o swym "barwnym" życiu, gestykulując śmiało i trącając mnie przy tym z rzadka w głowę.  A że córka Januszowej zajęła miejsce gdzieś na końcu pociągu, to odbywały się  przez to częste wędrówki i darcie mordy, bo:

-MAMO, MY MAMY DWA BILETY NA JEDNYM, A KONDUKTOR ZARAZ PRZYJDZIE I SIEDZIMY ODDZIELNIE, CO TERAZ?

Poza tym, jakiś Gienek postanowił zorganizować w przedziale saunę i za każdym razem, gdy przekorny Janusz uchylał okno, Gienek zamykał je z impetem.

W Poznaniu zrobiło się luźniej.

Kłodzko
Z Wrocławia udaliśmy się jeszcze do Kłodzka na kilka chwil, gdzie zwiedziliśmy twierdzę pełniącą system obronny w XVII i XVIII w. Miasto miało bardzo ciekawy układ. Droga prawie cały czas pod górę, wąskie, kamienne uliczki, kamienny most, mury porośnięte bluszczem i do tego wszystko ubrane w szare, brudne barwy. Nic, tylko kupić tanie wino z wyższej półki, usiąść w jakimś zakamarku, napisać coś o chujowości świata i płakać łzami zrobionymi z gwoździ i potłuczonego lustra - czyli super.






Szczytna
Szczytna była celem naszej wycieczki. Naszą bazą. Dom, w którym wynajmowaliśmy pokój znajdował się na końcu wsi, 4,5 km od centrum.  (Jak nazywają się przedmieścia wiosek? Przedwieścia?) Z przystanku  autobusowego odebrał nas pan Waldek - u niego mieszkaliśmy przez trzydniowe wczasy. Z pokoju mieliśmy widok na góry i wtedy pomyślałam, że lepszego widoku już nie uświadczę - co oczywiście było myśleniem błędnym.

Góry
Pierwszego dnia nie mieliśmy zbyt wiele czasu na długi spacer przed zmrokiem, przemierzyliśmy ok.14 kilometrów. Weszliśmy na Szczytnik (589 m. n. p. m.) w chwilowym towarzystwie saren (albo łań). Widok ze Szczytnika był niesamowity, ale nie zapierał jeszcze tchu. Na Szczytniku znajduje się  neogotycki pałac, pełniący aktualnie funkcję domu pomocy społecznej, skąd słyszeliśmy krzyki (nie żartuję). Z dołu zamek wydawał się być nieosiągalny, mała, nieznacząca kropka na wielkim leśno - skalnym kopcu. W rzeczywistości "zdobycie" go okazało się proste i niewymagające.







Drugiego dnia, we wtorek - ruszyliśmy na dłuższą wędrówkę, cel: Szczeliniec Wielki (919 m.n.p.m). Wybraliśmy szlak najmniej skomplikowany. Najpiękniejsze podczas drogi były skały, które pojawiały się nagle, znikąd - ogromne kamienie przypominające zaklęte w nie słowiańskie olbrzymy i to, że  na naszej około czterogodzinnej drodze spotkaliśmy tylko dwie osoby. Na Szczeliniec wchodziliśmy po schodach (zajęło nam to ok. 40 minut), nie mając pojęcia, co nas tam czeka. A czekało nas coś wspaniałego - natura mająca do zaoferowania najpiękniejsze widoki. Ukształtowanie gór pobudzało wyobraźnię, od widoków kręciło się w głowach z niedowierzania, a przeciskanie się przez wąskie szczeliny wymagało, przynajmniej ode mnie, sporej odwagi i przełamania fobii. Ciekawiło mnie to bardziej niż się bałam, więc szłam, bo wiedziałam, że kolejnej szansy nie będzie.















































W środę, ostatniego dnia poszliśmy na Błędne Skały (853 m.n.p.m). Wybraliśmy bezwiednie szlak trudniejszy, ale o wiele ciekawszy od wtorkowego. Faktycznie szliśmy przez góry - trzeba było włożyć w tę wędrówkę więcej wysiłku, czasu i odwagi. Jako, że jestem trochę boidupą, musiałam przezwyciężyć dużo barier wewnętrznych, co zostało mi później wynagrodzone kolejnymi, przepięknymi widokami. Najbardziej bałam się przejść nad urwiskiem - krótki kawałek, ale strach ogarnął mnie jak cholera. Przeszłam po chwili biadolenia  i byłam z siebie dumna. Kilka lat temu nie zrobiłabym tego za nic w świecie. Małe sukcesy.






Błędne skały to labirynt form skalnych (6 - 11 m) wytworzonych w procesie wietrzenia piaskowca. Jest tam wiele zakamarków, wąskich szczelin, przez które trzeba się przeciskać, czasem na kuckach. Coś bajkowego, zupełnie nietypowego, przez to przyciągającego.





Emocje
Jak wspomniałam na początku, wyjazd ten wyzwolił we mnie wiele emocji. Od wzruszeń spowodowanych zobaczeniem wcześnie niewidzianego do wielkiej radości. Zmęczenie dotknęło tylko sfery fizycznej, psychicznie odpoczywałam. Podróż nauczyła mnie, że można zdobyć to, co niełatwe do osiągnięcia. Oczyściła mnie, zainspirowała do tworzenia i do czucia inaczej. Przede wszystkim rozpoczęła pewną przemianę, która ciągle się w moim środku gotuje. Co się z niej ugotuje - tego wciąż nie wiem.

Bardzo długo pisałam tę notkę, za dużo w mojej głowie było słów i nie mogłam z nich stworzyć prostych zdań. W końcu się udało, po prawie dwóch tygodniach

Kilka lat temu ktoś wrzucił na fejsa cover piosenki 'Always on my mind' w wykonaniu Keatona Hensona. Nie zachwycił mnie wtedy jego głos ani aranżacja utworu. Zaintrygował mnie natomiast wygląd wątłego, zagubionego chłopca i otaczające go piękno smutku.

Postanowiłam poznać jego twórczość lepiej i zabrnęłam w nią tak głęboko, że zaczęła ona przenikać do mojego wnętrza, gdzie się  przetwarza i uchodzi ze mnie jako moje własne emocje.

1. On (Tu miało być kilka suchych faktów o bohaterze wpisu)

Henson cierpi na ataki paniki, dlatego koncertuje bardzo rzadko. Jakiś czas temu pojawił się filmik pokazujący drogę, jaką Keaton musiał pokonać przed wyjściem na scenę w Emmanuel Centre. Jestem nim zachwycona i potrafię go oglądać po kilka razy dziennie. Choć na początku bałam się do tego przyznać - to też moja droga, którą zdarza mi się pokonywać.

You can ask my friends
I hide inside for hours
















Well I'm a self-centered writer
Loving myself to sin
Stay away from me
Don't find a way to get in
I care only for art and career
So scared of death that i try to leave part of me here

"You" 





















If you must fight
fight with yourself and your thoughts in the night
If you must work
work to leave some part of you on this earth
If you must live, darling one
just live, just live, just live

4.  Muzyka

Płyta "Romantic works", którą nagrał z Renem Fordem jest instrumentalna. Muzyk mówi o niej "Bedroom classical", bo nagrywał ją w swojej sypialni. To muzyka prywatna, trochę pogubiona - w sam raz do poszukiwań.

















"Behaving" to projekt arytysty o elektronicznym brzmieniu. Z jednej strony coś zupełnie innego,  ale nie brakuje też elementów charakterystycznych dla utworów muzyka.

















5. Obraz
Rysunki Keatona są często proste (patrz punkt 2.) i brzydkie - w dobrym tego słowa znaczeniu. Nie ma w nich kolorów. Czasami wyglądają jak mieszanka najgorszych skrawków myśli z najciemniejszego zakamarka umysłu.

Zawsze byłam człowiekiem antysportowym, ze zwolnieniem z W-Fu od gimnazjum. Do W-Fu zniechęcali mnie nauczyciele, a niewielkie problemy zdrowotne były tylko dodatkiem do tego, by bez wyrzutów sumienia nie ćwiczć. Dopiero na studiach przestałam sport nienawidzić, gdy można było sobie wybrać rodzaj zajęć. Oczywiście wybrałam najbardziej wymagającą dyscyplinę, jaką jest nordic walking - czyli narciarstwo bez nart. 

Teraz zdarza mi się od czasu do czasu ćwiczyć z youtube'm, wybrać na rower czy pieszą wędrówkę i czerpać z tego przyjemność. Kiedy miesiąc temu dowiedziałam się o wyjeździe na spływ kajakowy, wiedziałam, że będzie to niezła heca i ciekawe wyzwanie.

Szczególnie, że kiedy kilka lat temu byłam w Niemczech na spływie kajakowym Łabą (a był to odcinek w wersji super light), przewodnik musiał holować nasz kajak, gdyż nie radziłyśmy sobie najlepiej - krótko mówiąc.

Mój drugi w życiu spływ kajakowy prowadził przez jezioro Jasień i piętnaście km rzeki Łupawy, która okazała się rzeką trudną i dla kajakarzy z doświadczeniem. Przed tym przestrzegały mnie różne filmiki. Stwierdziłam jednak, że gorzej niż na Łabie nie będzie.

Już samo jezioro dało nam popalić. Silny wiatr, fale, deszcz i brak umiejętności dodatkowo utrudniało spływ. Mimo że zgrywaliśmy się z Michałem całkiem nieźle, co chwila ściągało nas to na lewą, to prawą stronę. Musieliśmy w to włożyć sporo  wysiłku.

Na rzece było i łatwiej, i trudniej jednocześnie. Nurt momentami sam nas niósł, ale zaczęły sie prawdziwe przeszkody. Jako pierwszy był mini wodospad, przed którym trzeba było ustawić kajak tak, żeby spłynąć idealnie przez środek. To nam się akurat udało. Wodospad na trasie był jeszcze jeden, przez który, poinstruowani przez doświadczonych towarzyszy, udało nam się przebrnąć, nie łamiąc wioseł.

Jedną z ciekawszych przeszkód było powalone na całą szerokośc Łupawy drzewo, pod którym trzeba się było przecisnąć, całym ciałem chowając sie w kajak. Trochę mnie to przeraziło, bo przestrzeń między kajakiem a drzewem okazała się bardzo klaustrofobiczna. Konarów i drzew bijących człowieka po twarzy (niczym bijąca wierzba w Harrym Potterze) było później jeszcze kilka, ale okazały się nieco wyższe i nie aż tak problematyczne.

Z kajaku musieliśmy wysiąść na trasie tylko raz, by przenieść go przez kładkę.

Najtrudniejszą z przeszkód były psy pilnujące posesji, szczekające, z pianą na pysku, zdecydowanie nieprzyjaźnie nastawione, gotowe wskoczyć na kajak. Niestety niefortunnie podpłynęłam do brzegu, na którym były i przez chwilę pomyślałam, że to koniec. Mimo że moje ciało było niemalże sparaliżowane ze strachu, siła umysłu zapanowała nad moimi rękami i pozwoliła odepchnąć się od brzegu.

Także ogromna ulewa, która spotkała nas już na końcowym odcinku, nie dawała poczucia komfortu psychicznego (bo fizycznego nie było od początku ;)

Po około pięciu godzinach dotarliśmy do Kozina, z którego następnego dnia mieliśmy wyruszyć dalej, na trudniejszą część spływu. Jednak ja, Grażyna i mój Janusz, postanowiliśmy zostać na polu namiotowym, pozwiedzać okolicę i biwakować w najlepsze. Z trudniejszej części także zrezygnowało czworo towarzyszy wycieczki już w trakcie spływu. 

Mimo wszystko, mimo zmęczenia, wielkiego wysiłku, napotkanych trudności, czuję się świetnie. Cieszę się, że mogłam doświadczyć tej przygody. Aspekt wizualny - roślinność, łąki, lasy, łabędzie z młodymi, małe kaczuszki obok kajaku - wynagradzały nam trud. Mimo momentów zwiątpienia, czuje wielką satysfakcję, że mi się udało i że się nie poddałam (chociaż pierwszego dnia).

Kajaki polecam każdemu, chociaż może wybierzcie jakąś lżejszą rzekę niż Łupawa na pierwszy raz :).

Dzień drugi w Brukseli, czyli niedziela, zaczął się dla nas późnym popołudniem. W związku z tym, że wróciliśmy z Amsterdamu około drugiej w nocy i przez kolejne dwie godziny błądziliśmy po Brukseli (zwiedzając przy tym zupełnie przypadkowo), należał nam się solidny odpoczynek.