Oryl w centrum miasta

Kilka lat temu ktoś wrzucił na fejsa cover piosenki 'Always on my mind' w wykonaniu Keatona Hensona. Nie zachwycił mnie wtedy jego głos ani aranżacja utworu. Zaintrygował mnie natomiast wygląd wątłego, zagubionego chłopca i otaczające go piękno smutku.

Postanowiłam poznać jego twórczość lepiej i zabrnęłam w nią tak głęboko, że zaczęła ona przenikać do mojego wnętrza, gdzie się  przetwarza i uchodzi ze mnie jako moje własne emocje.

1. On (Tu miało być kilka suchych faktów o bohaterze wpisu)

Henson cierpi na ataki paniki, dlatego koncertuje bardzo rzadko. Jakiś czas temu pojawił się filmik pokazujący drogę, jaką Keaton musiał pokonać przed wyjściem na scenę w Emmanuel Centre. Jestem nim zachwycona i potrafię go oglądać po kilka razy dziennie. Choć na początku bałam się do tego przyznać - to też moja droga, którą zdarza mi się pokonywać.

You can ask my friends
I hide inside for hours
















Well I'm a self-centered writer
Loving myself to sin
Stay away from me
Don't find a way to get in
I care only for art and career
So scared of death that i try to leave part of me here

"You" 





















If you must fight
fight with yourself and your thoughts in the night
If you must work
work to leave some part of you on this earth
If you must live, darling one
just live, just live, just live

4.  Muzyka

Płyta "Romantic works", którą nagrał z Renem Fordem jest instrumentalna. Muzyk mówi o niej "Bedroom classical", bo nagrywał ją w swojej sypialni. To muzyka prywatna, trochę pogubiona - w sam raz do poszukiwań.

















"Behaving" to projekt arytysty o elektronicznym brzmieniu. Z jednej strony coś zupełnie innego,  ale nie brakuje też elementów charakterystycznych dla utworów muzyka.

















5. Obraz
Rysunki Keatona są często proste (patrz punkt 2.) i brzydkie - w dobrym tego słowa znaczeniu. Nie ma w nich kolorów. Czasami wyglądają jak mieszanka najgorszych skrawków myśli z najciemniejszego zakamarka umysłu.

Zawsze byłam człowiekiem antysportowym, ze zwolnieniem z W-Fu od gimnazjum. Do W-Fu zniechęcali mnie nauczyciele, a niewielkie problemy zdrowotne były tylko dodatkiem do tego, by bez wyrzutów sumienia nie ćwiczć. Dopiero na studiach przestałam sport nienawidzić, gdy można było sobie wybrać rodzaj zajęć. Oczywiście wybrałam najbardziej wymagającą dyscyplinę, jaką jest nordic walking - czyli narciarstwo bez nart. 

Teraz zdarza mi się od czasu do czasu ćwiczyć z youtube'm, wybrać na rower czy pieszą wędrówkę i czerpać z tego przyjemność. Kiedy miesiąc temu dowiedziałam się o wyjeździe na spływ kajakowy, wiedziałam, że będzie to niezła heca i ciekawe wyzwanie.

Szczególnie, że kiedy kilka lat temu byłam w Niemczech na spływie kajakowym Łabą (a był to odcinek w wersji super light), przewodnik musiał holować nasz kajak, gdyż nie radziłyśmy sobie najlepiej - krótko mówiąc.

Mój drugi w życiu spływ kajakowy prowadził przez jezioro Jasień i piętnaście km rzeki Łupawy, która okazała się rzeką trudną i dla kajakarzy z doświadczeniem. Przed tym przestrzegały mnie różne filmiki. Stwierdziłam jednak, że gorzej niż na Łabie nie będzie.

Już samo jezioro dało nam popalić. Silny wiatr, fale, deszcz i brak umiejętności dodatkowo utrudniało spływ. Mimo że zgrywaliśmy się z Michałem całkiem nieźle, co chwila ściągało nas to na lewą, to prawą stronę. Musieliśmy w to włożyć sporo  wysiłku.

Na rzece było i łatwiej, i trudniej jednocześnie. Nurt momentami sam nas niósł, ale zaczęły sie prawdziwe przeszkody. Jako pierwszy był mini wodospad, przed którym trzeba było ustawić kajak tak, żeby spłynąć idealnie przez środek. To nam się akurat udało. Wodospad na trasie był jeszcze jeden, przez który, poinstruowani przez doświadczonych towarzyszy, udało nam się przebrnąć, nie łamiąc wioseł.

Jedną z ciekawszych przeszkód było powalone na całą szerokośc Łupawy drzewo, pod którym trzeba się było przecisnąć, całym ciałem chowając sie w kajak. Trochę mnie to przeraziło, bo przestrzeń między kajakiem a drzewem okazała się bardzo klaustrofobiczna. Konarów i drzew bijących człowieka po twarzy (niczym bijąca wierzba w Harrym Potterze) było później jeszcze kilka, ale okazały się nieco wyższe i nie aż tak problematyczne.

Z kajaku musieliśmy wysiąść na trasie tylko raz, by przenieść go przez kładkę.

Najtrudniejszą z przeszkód były psy pilnujące posesji, szczekające, z pianą na pysku, zdecydowanie nieprzyjaźnie nastawione, gotowe wskoczyć na kajak. Niestety niefortunnie podpłynęłam do brzegu, na którym były i przez chwilę pomyślałam, że to koniec. Mimo że moje ciało było niemalże sparaliżowane ze strachu, siła umysłu zapanowała nad moimi rękami i pozwoliła odepchnąć się od brzegu.

Także ogromna ulewa, która spotkała nas już na końcowym odcinku, nie dawała poczucia komfortu psychicznego (bo fizycznego nie było od początku ;)

Po około pięciu godzinach dotarliśmy do Kozina, z którego następnego dnia mieliśmy wyruszyć dalej, na trudniejszą część spływu. Jednak ja, Grażyna i mój Janusz, postanowiliśmy zostać na polu namiotowym, pozwiedzać okolicę i biwakować w najlepsze. Z trudniejszej części także zrezygnowało czworo towarzyszy wycieczki już w trakcie spływu. 

Mimo wszystko, mimo zmęczenia, wielkiego wysiłku, napotkanych trudności, czuję się świetnie. Cieszę się, że mogłam doświadczyć tej przygody. Aspekt wizualny - roślinność, łąki, lasy, łabędzie z młodymi, małe kaczuszki obok kajaku - wynagradzały nam trud. Mimo momentów zwiątpienia, czuje wielką satysfakcję, że mi się udało i że się nie poddałam (chociaż pierwszego dnia).

Kajaki polecam każdemu, chociaż może wybierzcie jakąś lżejszą rzekę niż Łupawa na pierwszy raz :).