Wiktor Pielewin*

*Teraz jako poważna blogerka (autoszyder) powinnam napisać, że zachwycam się autorem, bo... Oczywiście nic o nim nie wiedziałam, dopóki nie sięgnęłam do pewnego źródła (wiadomo). Cytat przypadkowy, ale wtedy (kiedy?) do mnie p r z e m ó w i ł.

U mnie wygląda to tak, że zawsze chcę uciekać.

Kiedy jeszcze mieszkałam w Pasłęku (Palermo, Paryż Północy - tak to tam!) nienawidziłam tego, że nic się tam nie działo. Monotonia, rutyna, każdy wiedział, kto jest kim. Nawet jak myślał, że nie wie - I TAK WIEDZIAŁ. Wszyscy byli wszędzie. Na wakacje, krótkie wolne zdarzało uciekać mi się tu - nad morze. Oddychałam, jakoś tak inaczej żyłam, nigdy nie myślałam o życiu jako trudnym i zawsze chciałam zostać.

Pewnego razu zostałam.

Cieszyłam się, bo mogłam mieć nowe życie i spełniać marzenia, świat był cały mój, był taki świeży. Stałam się częścią i myślałam, że w to wrosnę. Nie wrosłam.Teraz chcę uciekać tam, skąd przyszłam. Ale nie na zawsze. Na chwilę. To taki azyl, gdzie mogę się naładować. Tak on wygląda. Nie lubię siedzieć w nim długo, bo wtedy się przegrzewam.