Kiedy byłam nastolatką (trudno mi uwierzyć, że ostatnie naście skończyłam pięć lat temu), nie wyobrażałam sobie, że mogę spędzać czas wolny sama i dobrze się przy tym bawić oraz nie czuć się jak porzucona gimnazjalistka. Jeśli nie wyszłam gdzieś w weekend ze znajomymi, nie poszłam na imprezę, czy nawet na poszukiwanie okazji w lumpeksach,  popadałam w stan ziemniaka, nędznej, smutnej bulwy, która nie umie zorganizować sobie czasu i czeka na ugotowanie. Szarej pyry mającej też żal do znajomych, że akurat w ten weekend ją porzucili na wieczność trwającą do następnego piątku.

Minął czas.

Dawni ludzie odeszli niezauważenie, zaczęli pojawiać się nowi. Nowi stawali się starymi i tak samo się rozpływali - zostali nieliczni, przychodzili kolejni. Na chwilę, na dłużej. Otwierali swoje szczere serca, które później pleśniały całkowicie z odwiecznego zepsucia. Wysychały z długiego niewidzenia, kurczyły się - znikały. Nagle do głowy przyszło mi pytanie, czy ja rzeczywiście potrzebuję tych serc?

Odpowiedź brzmi: TAK.

Potrzebuję ludzi, potrzebuję rozmów, potrzebuję dzielić się przemyśleniami,
ale wciąż poszukuję szczerości, niepatrzenia tylko na własną dupę i  braku zawiści.

To wszystko znajduję w sobie, bo nikt nie jest szczery ze mną tak, jak ja i nikt, tak dobrze jak ja nie wie, co jest dla mnie najlepsze. Jak kiedyś nie lubiłam spędzać całych dni tylko w swoim towarzystwie, tak teraz częściej wybieram tę opcję. Najłatwiej mi się w ten sposób zrelaksować, skupić, wyciszyć,a przede wszystkim znaleźć równowagę. Będąc sama ze sobą wiem, kim jestem naprawdę i rozumiem siebie. Mówię sobie rzeczy, których nikomu innemu nie powiem. Chodzę na spacery ze sobą, bo spaceruję też w mojej głowie po różnych miejscach umysłu.

A jeśli mówię, że się z tobą nie spotkam, to nie dlatego, że cię nie lubię, tylko dlatego, że wolę pobyć ze mną. Wy też spotykajcie się ze sobą, bo nikt nigdy nie będzie dla was taki, jak wy jesteście dla samych siebie. Bądźcie swoimi najlepszymi kompanami.